Neoklasyczna ekonomia uznaje, że wartość jako podstawowa kategoria ekonomiczna jest wyrażana w cenach rynkowych. Jest ona pochodną użyteczności dóbr, czyli korzyściami, jakie odnoszą konsumenci wskutek zwiększonej konsumpcji danego dobra. Z tego podejścia wynika, że nic, co nie służy zaspokajaniu ludzkich potrzeb, nie ma wartości, łącznie ze środowiskiem przyrodniczym. Należy jednak zauważyć, iż choć jest to podejście antropocentryczne, to niekoniecznie materialistyczne. Ekonomiści bowiem zauważają, iż na całkowitą wartość ekonomiczną (total economic value –TEV) składa się wiele elementów, również trudne do uchwycenia właściwości niematerialne, które jednak nadają się do zmierzenia. Ogólnie rzecz ujmując, TEV można podzielić na wartość użytkową (use value – UV) oraz pozaużytkową (non-use value – NUV), niekiedy zwaną też „wartością biernego użytkowania” (passive use value). UV dzielone są zazwyczaj na wartości bezpośrednio użytkowe (direct use values – DUV) i wartości pośrednio użytkowe (indirect use values – IUV).